1, 2, 3, JUMP!

Spannende dag, gaat het lukken? Job wil al een tijd bungyjumpen, Goos ook maar die vindt t ook nog spannend en wil het eerst zien. En de leeftijdsgrens ligt op 14 jaar dus sowieso de vraag of het kan. Van sinterklaas hebben de jongens geld gehad om zelf iets moois te kopen of te doen in Afrika en dit is een grote wens. Eerst ontbijten, pas of al om 8.15, net hoe je het ziet. Vaak vroeg opstaan om zoveel mogelijk uit de dag te halen en dit voelt als uitslapen. Er heerst al een hoop drukte op het veld, geluid wordt getest, heen en weer gelopen. Ook in het restaurant is het een gekkenhuis, wordt van alles versleept en  verplaatst. We worden er wat onrustig van maar nemen toch weer van alles van het uitgebreide ontbijt. Overleggen wat te gaan doen, zoveel activiteiten die hier mogelijk zijn. Besluiten eerst te kijken bij bungyjumpen, de zwemspullen mee te nemen zodat we misschien ook de rivier op kunnen met kano en lilo, een soort surfboard en te gaan wandelen in het nationale park.
Op het veld wordt al gedanst en trommelmuziek gemaakt.  Dat wilde Marjo nog erg graag zien en ze geniet dan ook volop. Ziet er leuk en vermoeiend uit en hoewel Dick stoer zegt dat hij dat ook wel zou kunnen wordt Tom erbij geroepen en staat hij dapper tussen de groep te dansen. En niet eens slecht maar makkelijk is het toch niet zegt hij. Leuk om gezien te hebben, de muziek raak je de rest van de dag niet meer kwijt. We praten even met wat Engelsen en wisselen wat tips uit.
En dan hop in de auto naar de hoogste bungyjumpbrug. 216 meter hoog. Weer veel verkopers van houtsnijwerk, allemaal familie, vrienden, mr discount, special prince, ook supporter van Manchester United of welke manier dan ook om maar een band te creëeren zodat je wat koopt. Als we met een stel praten blijken deze 7 km verderop te wonen en de spullen elke dag laten liggen onder een zeil. Veel spullen worden ter plaatse gemaakt of afgewerkt.
Hoog die brug zeg! We kijken een tijdje, zien wat mensen springen en praten met een pasgetrouwd stel wat de huwelijksreis heeft aangepast aan deze sprong. Ze zit al dagen aan de rustgevende pillen begrepen we. Goos twijfelt en twijfelt. Hij wil graag maar vindt het ook spannend. Ook Job vindt t toch wat spannend. Van Tom hoeft t niet, die houdt niet van hoogtes, heeft op de ALO al spannende dingen gedaan als abseilen, springen naar een andere plek op 14 meter hoogte en hij haalt er niet de voldoening uit. Marjo heeft ook niet de behoefte, heeft al parachute gesprongen en Dick kan er niet eens goed naar kijken. Niet handig, hoogtevrees op zo'n locatie. Goos hakt de knoop door. Hij gaat! Meteen inschrijven en ze kunnen al heel snel. Marjo gaat meelopen over de brug, moet je ook wat voor betalen maar voelt wel prettig. Job en Goos krijgen een harnasje aan voor het omhoogtrekken en daar gaan ze. Over een brug van gaas die onder/naast de gewone autobrug hangt. Alleen dat is al hartstikke spannend. Tom en toch ook Dick staan te kijken of ze de jongens zien en maken foto's. Het duurt even voordat de jongens mogen springen en dat duurt zeker voor mij nogal lang. Pijn in de buik van de zenuwen. We begrijpen later dat het boven niet zo eng is als het beneden lijkt, ze doen hun best om je op je gemak te stellen en je zit op een platform zodat je niet naar beneden kunt kijken. Pas op het laatste moment, als je daar staat, zie je de diepte en wordt je door twee mensen begeleid naar de sprong. Het vallen, de eerste momenten, geven een kick, gevoel van vliegen, zweven. Daarna wordt het onaangenaam en ook spannend als je met je kop naar beneden hangt, te wachten tot je opgehesen wordt. Job had het idee dat het elastiek om zijn voeten ging afglijden, de knoop leek losser te gaan. Ook Goos zegt dat zijn schoenen zijn leven hebben gered. De jongens maken zich ook zorgen om elkaar maar wat dapper dat ze het hebben gedaan! Marjo denkt als ze boven is, ik doe het ook gewoon maar zegt dat pas op het einde zodat de jongens niet te lang zich zorgen kunnen maken. Tom en Dick krijgen beneden op een gegeven moment het vermoeden dat Marjo ook gaat springen en Dick gunt het Marjo van harte maar zit haar toch uit te schelden. Voor Marjo is het niet het mooiste wat ze heeft gedaan, niet verslavend en vooral onaangenaam door het op de kop hangen. Wat we in Nieuw-Zeeland hebben gezien leek beter, dan raak je bijna het water aan en wordt je naar beneden gehaald.
Voldaan komen de springers terug. Als je dit wilt en het dan durft kun je alles aan in het leven, of i.i.g. daar kracht uit putten. De ervaring is genoeg, we hoeven geen t-shirts, foto's , video of andere herinneringen die je meteen kunt kopen.
Dick is bekaf en kan wel een paard op, wat best vreemd is voor een vegetariër. De rest heeft ook wel trek en we gaan terug naar hotel waar het evenement alweer afgelopen is. We eten noodles, crackers en chips op de hotelkamer en willen daarna nog wat wandelen. Het bungyjumpen heeft zoveel tijd gekost dat we niet meer kunnen kajakken en silo. Het valt nog niet mee om een goede wandeling te vinden, niet alles wordt goed aangegeven. We komen bij een brug, over een diepe kloof en Dick gaat halverwege terug. Mij te hoog. Een andere wandeling brengt ons bij een Big Tree, een eucalyptus achtige boom van 1000 jaar. We luisteren een paar minuten naar de geluiden en stilte van het bos. Tom en Goos gaan even naar de kamer, Job, Marjo en ondergetekende gaan nog een stukje in het Fynbos wandelen.
Tom en ik nemen een paar biertjes bij de pub, lokaal gebrouwen. Het brouwcafe was helaas weer alleen overdag open. Rugby gekeken en lekker geboomd. Met zijn allen naar een ander restaurantje waar ze weer curry, lam en hamburgers hebben. Lam en schaap komen van de Karoo waar we geweest zijn. Wat een dag weer, opluchting, trots, voldoening, alles loopt door elkaar. En wat fijn om met ons gezin deze tijd samen te hebben!