Kaapstad

De laatste volle dag in Zuid-Afrika. We voelen ons wat verreisd en naderen het einde maar zeker Marjo gaat er nog voor. Weer eieren in de ochtend maar je kunt nu ook kiezen voor french toast, oftewel wentelteefjes, hadden we nog niet gehad. Samen met het andere Nederlandse gezin aan het ontbijt. We informeren bij het guesthouse naar de mogelijkheden voor vandaag. Mooi weer dus we gaan voor de Tafelberg, willen daarna  de kustroute Peakmans drive of "chappies" doen en 's middags de stad in en wat winkelen. We vragen ook naar het restaurant in de Township waar we een tip over hadden gekregen. Dat wordt ons niet aangeraden. De van oorsprong Duitse eigenaar van het guesthouse durft niet te zeggen dat we niet moeten gaan maar zou het zelf niet doen. Niet in de winter als het al vroeg donker is, niet in zo'n wijk. 99 van de 100 keer gaat het goed maar je wilt niet verkeerd rijden of pech krijgen. Dat risico willen we niet lopen dus dat gaan we niet doen. Wel jammer want we komen niet veel in aanraking met deze bevolkingsgroep en we waren graag naar het restaurant gegaan. Ook wordt de haven van een naburig plaatsje waarvan we hadden gehoord dat je er heerlijk kunt lunchen afgeraden vanwege onlusten.
Het lukt niet om online tickets te kopen voor de tafelberg maar er schijnt niet een hele grote rij te zijn. In de zomer zijn er wel wachttijden van 4 uur! Je staat en in de rij voor de tickets en daarna voor de kabelbaan. We rijden van de hele krappe parkeerplaats, weer achter het hek vandaan. Alles zit sinds we naar de drukkere kust zijn gegaan en richting de stad achter hekken, vaak met elektrische draden en bordjes van bewaking die beloven te schieten. Gezellig...
Een eind voor de Tafelberg moeten we langs de weg parkeren, komt direct weer een mannetje met geel hesje naar ons toe rennen om te vertellen dat het zijn wijk is en elke bijdrage welkom is. Heb nu geen munten of klein briefgeld meer, als we terugkomen. Je moet veel munten hebben om al deze hulp te betalen, bij het parkeren, bij de wc, bij alle hulp die je maar aangeboden wordt. Ook moet je tipgeld betalen in de restaurants, soms schijnen ze geen salaris te krijgen en laten we wat achter voor de huishoudelijke hulp bij de slaapplekken.
We klimmen omhoog richting de kaartverkoop, het ziet bewolkt op de Tafelberg. Marjo spreekt een stel aan wat al naar beneden gaat. Die vertellen dat het misschien aan de andere kant nog helder is maar niet aan onze kant. Dat er een rij staat waar we wel enige tijd mee zoet zijn. Omdat wij allemaal vinden dat we nu ook heel goed uitzicht hebben over de stad en dat 250 euro best veel geld is om in de mist te gaan turen besluiten we niet te gaan. Jammer, sommige mensen hebben het heel hoog op hun verlanglijstje staan maar dat hadden wij nog niet. Ook van andere, minder bekende, bergen hebben wij genieten en wat hebben we al veel gezien. En ik denk dat wij ook geen echte stadsmensen zijn en liever iets minder drukte hebben.
Vroeger dan verwacht gaan we naar de mooie kunstroute. Een tolweg waar we best een aantal keren stoppen om het uitzicht te bewonderen en nog een keer naar walvissen te zoeken. Verkopertjes met souvenirs en fotograferende toeristen. We maken een foto van onze eigen Tafelberg, een zelfportret op een picknicktafel. De route gaat ook een stukje onder de rotsen door, apart gezicht. Het valt ons wat tegen hoe kort de route maar is en we hebben eerder zeker net zo mooie stukken gezien. Maar dit ligt natuurlijk vlakbij Kaapstad waarbij zowel de toeristen als de eigen inwoners deze weg pakken. Als je minder veel rijdt dan wij doen en vliegt van Kaapstad naar de volgende stad zijn dit ook wel de hoogtepunten. En het is evengoed wel mooi, zeker met het zonnetje!
We willen even wat drinken, dat valt nog niet mee en Marjo en Dick reageren kribbig op elkaar. Dat gebeurt niet heel vaak maar ook wij zijn maar gewoon mensen en hebben onze onhebbelijkheden. Tenminste, ik zeker. 

We komen bij een wijngaard met restaurant en gaan het proberen.  Dick lijkt het niks en het is behoorlijk chique met een ober waar je zenuwachtig van wordt. Bestek neerleggen en nog een keer, te gedienstig. Dit trekt wel bij als we normaal in gesprek gaan met hem. We zitten op een schitterende plek met uitzicht over de wijngaard heen op zee. De plek is wat koud maar het eten is heerlijk. Met lokale wijn bij de lunch, wijn uit Zuid-Afrika hoort er ook bij als je hier bent. We gaan na de lunch eerst terug naar hotel, weer over de mooie weg. Ff wat drinken, Marjo wil haar haar wassen vanwege datgene wat een vogel weleens laat vallen onder het vliegen en dan gaan we naar de Waterfront, een winkelgebied wat ons is aangeraden. Parkeren in het centrum in eenmparkeergarage voor een schijntje, we zijn uiteindelijk 65 cent kwijt. Het winkelgebied is bij de haven waar wat museums zijn en bijv.  de boot naar Robbeneiland vertrekt. Het valt ons niet mee, Afrikaanse dingen zijn duur en verder vooral de normale grote winkels. Goos koopt schoenen en Tom krijgt wat onderbroeken, iets wat hij altijd krijgt voor verjaardag of Sint en waar hij tegenwoordig gewoon op rekent. Intercontinentaal ondergoed, wie wil dat nou niet...
Winkelen is voor sommigen dodelijk vermoeiend  en onderstaande loopt liever de Tafelberg op dan te hangen in zo'n winkelcentrum en ik ben verbaasd dat Job zo goed met deze prikkels om kan gaan. Maar we zijn met zijn vijfen en we waren er niet eerder aan toegekomen. Ook Tom wordt geraakt door vogeluitwerpselen. Gelukkig kunnen struisvogels niet vliegen en staat Dombo alleen in de Donald Duck.
Terug in hostel ff proberen bij de vliegmaatschappij in te loggen en alvast in te checken voor de vlucht van morgen. Maar net als thuis lukt dit ook hier niet. We wandelen naar beneden, wat is het hier steil, we zitten recht onder de Tafelberg. Zoeken een restaurant, geven wat kleingeld aan een zwerfster die ons aanspreekt en aan een trompettist die buiten staat te musiceren, niets vraagt maar wel bezig is. We belanden in een steakrestaurant waar bij het afrekenen duidelijk aangegeven wordt dat de tip niet inbegrepen is bij de rekening en wat wij neerleggen onvoldoende is. Nog ff lezen, spelletje doen, genieten van het uitzicht op de stad en dan de laatste nacht in dit schitterend afwisselende land met prachtige natuur en fijne mensen maar beroerde politiek zoals we onderweg geregeld gehoord hebben. Vanwege oogstfeest horen we imam duidelijk roepen, verder een hond hard blaffen en zijn ze al vroeg aan het werk met heel veel wakkere werklui bij de buren waar de jongens allemaal niks van merken maar Marjo en Dick des te meer.