Het is 7 augustus 2018

We stonden (weer) heel vroeg op, snel spullen pakken, aankleden en hup, als echte afrikaantjes de auto in. We gingen namelijk weer de oceaan op, dit keer om op zoek te gaan naar dolfijnen! We kwamen aan bij het dolfijnen zwem centrum wat ons zou helpen. De kapitein vertelde ons dat de zee ruig was, het best koud was, en de weersomstandigheden niet optimaal. Toch wilde we heel graag mee om het toch te proberen, we waren er nou immers toch. Na een gevangenis ontbijt (droog brood en water) in het centrum en een instructie filmpje pasten we onze vinnen en snorkel. De laatste anti zeeziekte pillen werden ook genomen. Deze hadden we van onze duikinstructeur gehad, de dag ervoor hadden we alle 5 last van zeeziekte en waren er zelfs 3(!) over hun nek gegaan. Namen zal ik niet noemen, maar de voorletters beginnen met de J, D en G. Nadat we er klaar voor waren gingen we richting zee, we duwden de boot het water in, en stapten in de boot. De golven waren inderdaad hoog en we vlogen er over heen. Op een gegeven moment zagen papa en mama een dolfijn!! Maar dat scheen een kano te zijn. Op het zelfde moment zag de schipper wel dolfijnen, erg dicht bij de kust. Hij dropte ons dicht bij de dolfijnen en we zwommen er heen. Ze kwamen ook naar ons toe en het was echt geweldig!!! Ze kwamen zo dichtbij dat je ze zelfs aan kon raken, ze maakte geluiden en zwommen elke kant op. Ze hadden echt interesse in ons en ze maakten zelfs oogcontact met ons. Na een tijd gingen ze verder en gingen wij terug naar de boot. Job z'n snorkel was niet goed en Goos was koud en had last van z'n buik. Goos bleef de volgende 'drop' in de boot en de rest ging er heen, helaas was er iemand met een te grote plons in het water gegaan en waren ze geschrokken en weg gezwommen. De laatste keer wilde ook job niet meer mee, hij kreeg elke keer maar water in z'n mond door de snorkel die niet werkte en dat gaf natuurlijk paniek. De rest ging nog 1 laatste keer en dat was weer geweldig, de dolfijnen kwamen weer super dichtbij, zwommen weer langs je en onder je door. We zwommen terug naar de boot, tegen de stroming in, en dat was echt zwaar. We voeren terug met de boot en onderweg moest papa een klein traantje weg pinken, zo mooi vond hij het! We gingen terug naar de lodge en hadden daar weer een heerlijk ontbijtje met ei, spek, fruit en nog veel meer lekkers. Toen we dat op hadden en gedag hadden gezegd werden we door dezelfde meneer die ons had opgehaald ook weer terug gebracht naar de grens van Mozambique naar Zuid Afrika. Onderweg bedacht Tom ineens waar de auto sleutels waren, want die hadden we daarvoor aan de lodge gegeven om de auto te verplaatsen. Maat die lag nu dus nog bij de lodge. We moesten dus terug, en weer heen. Eenmaal bij de grens aangekomen gaven we de beste man netjes fooi, en begon hij ineens alweer over het zogenaamde raam wat open zou hebben gestaan toen we de auto achterlieten en hij hem had verplaatst. Dit vonden we nogal vreemd dat hij hier weer over begon. De man werd ook ineens heel vriendelijk na de fooi. We waren aan het zoeken naar waar we heen moesten en meneer 1.5 oog ( zo noem ik hem even) was er ineens nog steeds en vertelde ons waar we heen moesten. We kwamen deze keer makkelijk door de grens en waren al bijna opgelucht. Maar toen kwam het volgende puntje, de auto... Waar was die?? 1.5 oog had hem 2 dagen daarvoor aan de zuid Afrikaanse kant gezet. Goos was aan het zoeken en kon hem niet vinden. De rest ging ook op zoek en we konden hem echt niet vinden. We begonnen te denken dat 1.5 oog met z'n verhaal over het openstaande raam hem gewoon had doorverkocht aan een of andere Afrikaans. Maar toen bedacht Tom ineens dat 1.5 oog had verteld dat de auto een stukje verder aan de rechterkant op een parkeerplek zou staan. Tom rende een stukje verder en zag inderdaad de auto staan. Dat was een hele opluchting!!! Want pff, wat hadden we zonder ons ijzeren ros moeten doen. Toen Tom terug rende om enthousiast te vertellen dat hij de auto had gevonden kwam ineens 1.5 oog uit een huisje gelopen aan de zuid Afrikaanse kant. We hebben hem nooit de grens over zien gaan van Mozambique naar zuid Afrika en het was wel heel toevallig dat hij toen ineens tevoorschijn kwam. Hij vertelde dat de auto op zijn naam stond dus dat hij mee moest naar de betaalplek. Hij ging mee naar de betaalplek, daarna liep hij terug naar dat rare huisje naast de grens, en toen door de grens. Wij hadden onze auto en waren al lang blij. Onderweg naar St Lucia kwamen we er achter dat er een stekker weg was die je in de sigaretten aansteker van de auto kon doen waardoor je 5 USB opladers tegelijk kon doen. Die heeft 1.5 oog hoogstwaarschijnlijk meegenomen. Het was een dingen de action en ja, die hebben ze daar natuurlijk niet. Verder is er als het goed is niks weg, maar het was wel erg raar. Onderweg hebben we nog boodschappen gedaan, leuke huisjes en heel veel kinderen gezien die uit school kwamen. Toen we bij St Lucia aankwamen zagen we een bordje met : pas op voor nijlpaarden in de nacht. Er lopen daar dus nijlpaarden snachts. We kregen een heel.mooi huisje voor 5 personen, met een keuken en veel ruimte. Daar heeft Tom soep gemaakt, en Job, Goos en papa heerlijke volkoren pannenkoeken. We hadden een beste dag achter de rug, en het zwemmen met dolfijnen leek al weer een stuk terug. Maar ohh wat was dat gaaf! We gingen lekker te bed en lekker slapen.


Ik wil jullie graag andere keer zien!!