Duiken, duin- en bodysurfen

Op tijd wakker worden, met vlinders in de buik want we gaan duiken. De dames van Gala Gala, het guesthouse met rieten hutjes waar we verblijven, dachten ons alleen wat fruit of een muffin te geven als ontbijt. Wij dachten daar anders over en gingen voor een full breakfast, scramled egg, toast en spek, avocado of tomaat. Hadden we toch maar geluisterd dachten we wat later.
We kruipen net als de lokale bevolking achterin een pick-up en hobbelen door t zand naar de duikschool. Er blijken opeens meer mensen te gaan duiken, 4 extra,  wat het nog wat spannender maakt want we hopen wel op goed toezicht. Hebben maar een hele korte inleiding gehad en hoewel we samen veel besproken hebben over wat we geleerd hebben en hoe te handelen voelt het nog niet alsof we het onder de knie hebben. Maar het weer is goed, we gaan goed op elkaar letten en gaan het proberen. We worstelen ons weer in de wetsuite, lijkt makkelijker te gaan, controleren de uitrusting en op de platte kar achter de trekker naar het strand. In het zand wordt een kaart getekend van het rif en we krijgen instructies hoe in en uit de boot te komen. Er ligt een grote rubber speedboot klaar die in het water wordt geduwd. We duwen hem met elkaar een stukje verder, dames mogen eerst aan boord klimmen daarna probeert de rest zich omhoog te hijsen. Reddingsvesten aan, hou je goed vast en dan volle kracht vooruit door de branding. Gaaf! Reddingsvesten weer uit, beetje raar, alsof ze verderop niet prettig zijn. Job en ook Dick worden zeeziek en Job zit serieus te twijfelen of hij wel gaat duiken, als hij zich zo beroerd voelt en het al spannend vindt, hoe gaat dat straks. Onder water gaat het beter, ben je niet meer misselijk wordt er gezegd en als het nodig is spuug je terwijl je je mondstuk in houdt, de regulator spoelt het wel weg. Fijn dat soort info...
Na wat gerommel om de goede uitrusting bij de juiste persoon te krijgen, er zit een hele vage jongen aan boord die Dick zijn spullen om heeft, de helft zo klein is maar niks zegt, is het zover. We hebben gewicht om (Dick genoeg om nooit meer boven te komen wordt gegrapt), vest om lucht in en uit te blazen, duikfles met genoeg lucht, regulator en reserve voor je buddy en een manometer. 1,2,go, achterover het water in, we zijn even bang dat Job blijft zitten maar nee, allemaal in het water. Rustig naar beneden, klaren, en blijven klaren. Job en Marjo gaan niet zo snel, Job had even een zetje nodig en Marjo had te weinig gewicht en kreeg er 1 van Sandy, de instructrice.
Onder water is het eerst wat rommelig, we doen ons best om rustig te dalen, klaren en elkaar te vinden. Ik, Dick, denk even dat Marjo en Job terug zijn gegaan maar na een tijdje zijn we er toch allemaal en kijken we ook om ons heen. Wat een prachtige wereld, koraal, zeesterren,  gekleurde vissen. Een grote school hele vissen, mooi! We drijven met de stroom mee, worden door Sandy bij de rest van de groep geroepen om in de buurt van de boei te blijven zodat de schipper weet waar we zijn en hij ons straks weer op kan pikken. Goos kan het goed en ziet weer van alles, onze dierenspotter. Job geniet volop, grote smile. Hij zegt later dat hij aan het lachen was als een kind met down, zo enthousiast. Tom is de verantwoordelijke ander en vraagt aan iedereen een paar keer hoeveel lucht ze nog hebben. Hij geniet wel maar let wel erg op de ander, misschien net iets teveel. Ook Marjo en Dick zien niet half zo veel als bij de duiken die ze vroeger, lang geleden, in Australië hebben gedaan. Marjo zegt, ik doe het nooit meer. Niet vanwege het duiken met elkaar maar vanwege de in onze ogen slechte zorg voor veiligheid. Bij een volgende duik zouden we beter voorbereid zijn. Maar wat is het mooi om deel uit te mogen maken van deze onderwaterwereld!
We gaan naar boven omdat we op de limiet zitten van de zuurstof. Goos kan niet zo lang blijven hangen bij de safety stop en is als eerste boven. We klimmen aan boord wat nog niet eens zo makkelijk is. En dan worden we allemaal zeeziek en drie van ons zien hun ontbijt de zee in drijven. Die grote stoere, nou ja emotioneel gevoeliger zijn ze er niet, Diick wordt uitgelachen door de zeelui en andere duikers. Het duurt ons veel te lang voor we terug aan land zijn. Koud, beroerd en morgen met dolfijnen zwemmen klinkt niet aantrekkelijk meer. Ik ga nooit meer naar zout water, zegt Goos. De boot wordt het strand opgejast en we hangen een tijdje rond bij de duikschool. Iedereen is moe. We krijgen pillen mee tegen zeeziekte voor de volgende dag.
Lekker even lopen, het dorpje in, souvenirs bekijken. We kopen wat brood en dat smaakt ons heerlijk, geen beleg nodig. Goos koopt een ebbenhouten olifant, Marjo en Dick een houten sculpture met vijf mensen uitgebeeld. Tom vindt de opdringerigheid lastig en dat sommigen een te hoge prijs vragen waarna je zo moet onderhandelen. Hij is sowieso bezig met de cultuur, de ongelijkheid,  de armoede maar ook de behoeftes van de ander. Sociale kinderen hebben we toch!
In het guesthouse hangen we wat rond, slapen zelfs wat op bank of bed. Vermoeiend dat duiken. En verwerking van alle avonturen die we in zo'n korte tijd al beleefd hebben.
De jongens genieten van de honden die hier rondlopen en de naam Mazzel wordt weer veelvuldig genoemd.
Nog even naar het strand, twee kleine surfplankjes mee en daarmee blijk je al heel leuk van het duin af te kunnen glijden. Marjo, Goos en Dick gaan de strijd met de golven aan en soms lukt het om te bodysurfen op een golf. Vooral Goos kan het goed, ondanks zijn weerstand tegen het zoute water. Helaas heeft hij na een tijdje een nog rodere buik van de surfplank dan hij al had van het aan boord klimmen en hij vindt het wel mooi geweest.
Restaurant lijkt dicht te zijn, geen garnalen...hadden we zo van genoten. Dan naar het dorpje, pizza bij het Love Café en we kopen ook wat brood voor morgenochtend. In het donker terug lopen, wat zie je hier veel sterren!