Swaziland Mozambique

Vandaag weer een dag reizen. We genieten enorm, maar dat haasten en hele dag in de auto zijn we wel klaar mee.
Gelukkig blijven we 3 nachten in Mozambique, hopelijk hebben we daar meer tijd en rust ....sowieso geen autorit!!
Bij het ontbijt komen we andere Nederlanders tegen die we ook bij Hazyview hadden ontmoet, zelfde reisbureautje, maar zij blijken toch meer ruimte en tijd te hebben. Wel jammer omdat ik dat heel duidelijk als eerste heb gezegd... we willen niet haasten en rennen! Nu wel eens het gevoel dat je amper tijd hebt om te aarden.
Maar goed, na ontbijtbuffet gelijk gaan, koffers en alles stond al in de auto. Eerst nog even naar de wc waar Goos merkt dat de spicy fried chicken (bij de autopechplek) toch wel erg spicy was....
De grens van Swaziland naar Mozambique gaat redelijk soepel, het kost wel wat tijd want je moet eerst voor de ene grens allemaal de auto uit en door de paspoortcontrole, en daarna voor de andere. Maar goed, het levert weer wat stempels op 😁.
Weer terug in Zuid Afrika rijden we langs een enorm meer, gaan de hoogte in met mooi uitzicht op het meer en een uitloop, het lijkt hier wel Noorwegen maar dan met meer i.p.v.  fjord. Sowieso hebben we veel momenten dat we een land herkennen, de rode aarde van Australië, de watervallen van Duitsland, de wegen/plaatsen van GTA (computerspel), het landschap van Dartmoor (Engeland), de rotsen van Nieuw Zeeland, de huisjes van Indonesië, de bewaakte plekken van Dominicaanse Republiek, want ja.....overal waar we slapen is er een poort en bewaking. Ook dat is wel eens lastig, we willen wel weer eens gewoon "loslopen", kan ook, maar nog niet veel gedaan.
Ook nu verandert het landschap, we spotten nog een giraffe langs een hek bij een wildpark. Verder zien we weer buiten de vele koeien, geiten, varken, kippen, ezels op en langs de weg, mensen en kinderen. Soms van een jaar of 4 en dat loopt daar gewoon rond, of erger,  steekt over, ook als we zowaar een keertje 100 mogen rijden.
Kortom...we zijn weer een tijd onderweg maar halen het zowaar om voor 16.00 uur bij de grens naar Mozambique aan te komen, die om 17.00 uur sluit. Dick en ik regelen wat zaken zodat de jongens even bij voetballende gassies kunnen kijken, dat wou Tom erg graag. Gelukkig zijn ze snel terug want de grensformaliteiten gaan hier wat anders. Er lopen veel douaniers rond en bij de balie om Zuid Afrika uit te komen wordt als 1e gevraagd naar het geboortecertificaat.  Bij het gemeentehuis heb ik een ander formulier gekregen waarin staat dat mijn kinderen, mijn kinderen zijn. Maar nee......geboortecertificaat is de bedoeling. Uiteindelijk krijgen we na wat heen en weer uitleggen toch de benodigde stempels. Pffffff. Nu nog de grens naar Mozambique, hier kijken ze ook zo streng en moeten we allerlei formulieren invullen......daarna moeten we nog betalen voor het visum. De man kijkt zelf ook benauwd want inmiddels is het kwart voor 5 en de grens sluit om 5 uur. Nog met op tijd zijn we de grens over,  3 minuten voor sluitingstijd ......
Bij de grens worden we opgehaald door onze lodge, onze auto blijkt verkeerd geparkeerd, die had in niemandsland moeten staan maar inmiddels is de grens dicht. Morgenochtend oplossen.....nu eerst een half uurtje naar de lodge, onderweg mooie zonsondergang, veel heel veel zand, kokosnoten, sinaasappels, weer veel kraampjes ed langs de weg. Maar toch echt weer anders, leuk!
De lodge is een beetje een backpackersplek, we slapen in hutjes van riet, als ik mijn hand bij het dak door een kier steek kunnen de jongens mijn hand schudden.
Er is ook een hond, Mickey, en Job en Goos zijn helemaal blij en noemen hem eerst Mazzel. 

We lopen, heerlijk! 500 meter, naar het strand waar we verse vis of met brood ingepakt vlees eten. Het duurt even, zien de (Indische) zee niet het is nl al donker,  maar horen hem wel. Je voelt dat het hier tropisch is, ook weer lekker en anders.
Morgen wachten we af wat we gaan doen, er is wat miscommunicatie geweest. De mevrouw van de lodge dacht dat we allemaal ons duikbrevet hebben. Morgenochtend eerst instructie? Ze maakt ons wakker als ze meer weet.
s Avonds zitten we nog gezellig in de algemene ruimtes, er zijn veel bankjes en hoekjes waar je kunt zitten. De apen horen we lopen over het dak en de volgende morgen, 1 stap uit onze hut, springen ze inderdaad boven mijn hoofd van tak naar tak.
We gaan straks voor de duikinstructies en dan maar hopen dat de zee zich rustig houdt. Het duiken en zwemmen met dolfijnen gaat niet altijd door.....

We horen s morgens vroeg dat we rustig aan kunnen doen, we laten de jongens nog even lekker slapen. Om 9.15 worden we eerst vervoerd per pick up, achterin de bak zoals zoveel Afrikanen, naar de duikinstructie locatie met zwembadje. Zoaks gezegd, er is hier heel veel zand, alle wegen heb je 4 WD nodig. Ze zijn al wel bezig met een asfaltweg van Moputo naar de grens van Zuid Afrika, wat de helft reistijd betekent. Maar het heeft ook zijn consequenties. Hier in Ponto d'Ouro merken ze het nu al. Fijn voor de economie maar zal de charme van het dorpje blijven? Bovendien verwachten ze problemen in Mozambique met de Chinezen. De regering heeft het werk voor wegen, vliegvelden ed aan de Chinezen uitbesteed. Die laten hun eigen Chinezen het werk doen, vaak (ex) criminelen. De mensen uit Mozambique zijn hier niet blij mee want de werkloosheid is hier hoog.
Na de goede duikbril en flippers te hebben gepast wordt het tijd voor ons wetsuite, wat een ramp is dat toch altijd om die aan te krijgen, hoewel Job binnen no time erin zit, maatje P, de p van perfect en zo vindt hij zichzelf ook.
Eenmaal in het water heeft mister Perfect het heel snel koud en bovendien vindt hij het allemaal ook wel ingewikkeld. Eigenlijk vinden we het bijna allemaal best wel eng, dat ademen onder water, het is toch raar en je bent geneigd in paniek te raken.
We oefenen het verliezen van je mondstuk en weer terugplaatsen, het legen van je masker mocht er water inkomen, stabiliseren en natuurlijk je oren klaren tegen de verhoogde druk van het water. Dat lukte bij Job niet altijd en later krijgt hij neusspray mee. Na een tijd is de 1 helemaal vertrouwd met het water en de ander heeft inmiddels wel alle oefeningen onder de knie. Iedereen is toch enthousiast maar ook koud en Job inmiddels blauw, stoer dat hij heeft doorgezet. Dus ja, het is koud, maar het schijnt in de oceaan warmer te zijn en wie weet schijnt morgen ook nog de zon?
Om de hoek eten we gezellig een lunch waarna we de buurt verkennen, heerlijk even los rondlopen en wat stalletjes en kraampjes bekijken. Het is een stuk rustiger dan gister maar het is natuurlijk zondag. We lopen ook nog wat achteraf straatjes door en vooral Tom vindt het vaak wat moeilijk. De armoe, het vuil, maar evengoed de dure mobiel en Adidasshirtjes.
Eind van de dag gaan de jongens even door met relaxen en Dick en Marjo gaan een wandeling maken die terug gaat via het strand. We spreken af bij het restaurant aan zee.
Bij de wandeling blijken we op het strand om een punt te moeten met rotsen, dat wordt klimmen en klauteren. Maar het gaat ook al flink schemeren, nog net redden we het zonder zaklamp (die we wel bij ons hebben) en hoewel we benieuwd zijn of we het restaurant een beetje kunnen vinden blijkt dit geen probleem. Na de klim omhoog hebben we meer dan een uur gelopen en genieten we met elkaar van een gezellige, heerlijke maaltijd. Vooral de curry met garnalen vallen in de smaak maar de kilo prawns die Marjo ook uitdeelt is fantastisch, dat vinden we alle 5. Zelfs hemels, volgens viskenner Dick. Daar sluit ik me voor vandaag volledig bij aan.